Το τριήμερο της Αποκριάς πέρασε. Ένα τριήμερο πολύ διαφορετικό από όλα τ’ άλλα. Ο κόσμος έδειξε πως είχε ανάγκη να βγει, να ξεδώσει, να βρεθεί με φίλους, να αφήσει πίσω του προβλήματα, άγχη, μικροπαρεξηγήσεις, έγνοιες. Άλλωστε, όπως έλεγαν και οι Σαρακατσαναίοι όταν ξεκινούσε η Σαρακοστή: «Σ’χωρημένα, ό,τι είπαμε νερό κι αλάτι,
Καλή Σαρακοστή και Καλό Πάσχα».
Τα «σ’χωρημένα» γίνονταν για να εξαγνιστούν ψυχικά, καθώς η νηστεία της Σαρακοστής δε σήμαινε μόνο σωματική κάθαρση, αλλά κυρίως ψυχικός εξαγνισμός.
Παντού στον νομό Λάρισας, με επίκεντρο τον Τύρναβο, έβλεπε κανείς παρέες να χορεύουν, να πίνουν, να τρώνε και να τραγουδάνε. Για κάποιες οικογένειες όμως, αυτό το τριήμερο έφερε συνειρμούς. Ήταν τριήμερο της Αποκριάς πριν ένα χρόνο, τέλη Φεβρουαρίου τότε, όταν εκατοντάδες επιβάτες μπήκαν στο μοιραίο τρένο και επιβιβάστηκαν για το τελευταίο τους ταξίδι. Εκεί όπου η μοίρα, ή καλύτερα, κάποιες εγκληματικές αμέλειες υπευθύνων, έκοψαν το νήμα της ζωής τόσο άδοξα, στην πλειονότητά τους νέα παιδιά.
Αυτό το τριήμερο λοιπόν, που πολλοί από εμάς περνούσαμε καλά, κάποιοι άνθρωποι έδιναν τον δικό τους αγώνα. Κορωνίδα αυτών, η ΚΥΡΙΑ Μαρία Καρυστιανού, η μάνα της αδικοχαμένης Μάρθης Ψαροπούλου, η μάνα που έχει γίνει σύμβολο του αγώνα των οικογενειών των θυμάτων των Τεμπών, το πρόσωπο της χρονιάς. Σίγουρα ένα πρόσωπο όπου κανείς δε θα ήθελε να είναι στη θέση του, όμως δεν μπορεί παρά να θαυμάζει την τόλμη του, να διεκδικεί το δίκαιο για την ψυχή του παιδιού της, αλλά και όλων των παιδιών που χάθηκαν άδικα στις ράγες.
Η κα. Καρυστιανού πέτυχε μια πρώτη νίκη στο Ευρωκοινοβούλιο. Με την ομιλία της πέτυχε την θετική ανταπόκριση της επιτροπής αναφορών του Ευρωκοινοβουλίου, που ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο της δικαίωσης. Καταχειροκροτήθηκε, έκλαψε κι έκανε όλους μας να κλάψουμε.
Όσο λοιπόν εμείς βάζαμε τις μάσκες, όσο πολλοί κρύβονται πίσω από τις μάσκες τους, η ΚΥΡΙΑ Καρυστιανού, επιχειρούσε να ξεσκεπάσει αυτές τις μάσκες και θα συνεχίσει να το κάνει. Όπως θα το κάνουν και οι άλλες μάνες που βρίσκουν στήριγμα στο πρόσωπό της και στη δυναμική της που αποδεικνύει πως η δύναμη της μάνας δεν γνωρίζει αντίπαλο. Όπως μου είχε πει πριν από καιρό στο περιθώριο μιας συνέντευξης η κα. Άλμα Λάτα, η μητέρα της Λαρισαίας Κλαούντιας, που έχασε τη ζωή της στα Τέμπη: “Νομίζουν πως ξεμπέρδεψαν, αλλά με την οργή της μάνας δεν τα βάζει κανείς, οι μάνες θα κινήσουν γη και ουρανό”.
Από χθες εμείς επιστρέψαμε στην κανονικότητα, στις δουλειές μας, στη ρουτίνα μας, βγάλαμε τις μάσκες. Για τους ανθρώπους αυτούς όμως, η κανονικότητα είναι το ίδιο οδυνηρή εδώ και 1 και πλέον χρόνο και θα συνεχίσει να είναι για το υπόλοιπο της ζωής τους, όσο θα μένουν πάντοτε με αυτή την ανοιχτή πληγή. Ένα βάλσαμο όμως στην ψυχή τους θα ήταν η δικαίωση.
Ας είμαστε όλοι στο πλευρό τους και στο τέλος μην ξεχνάμε πως έρχεται η τίσις…
Α.Χ.
