Την ερχόμενη Παρασκευή και Σάββατο, 10 και 11 Φεβρουαρίου, θα πραγματοποιηθεί η αξιολόγηση των προτάσεων που κατατέθηκαν στο πλαίσιο ανοικτού αρχιτεκτονικού διαγωνισμού προσχεδίων του Δήμου Λαρισαίων με τίτλο «αναβίωση του ρολογιού της Λάρισας – ανέγερση νέου δημοτικού ρολογιού»
Σύμφωνα με την προκήρυξη του διαγωνισμού σκοπός τους είναι :
- Η αναβίωση του δημόσιου ρολογιού της πόλης με την ανέγερση νέου, ως τοπόσημου, στην ίδια ιστορική περιοχή που θα αποκαταστήσει το κενό της ιστορικότητας μιας περιόδου της εξέλιξης της πόλης.
- Η λειτουργική, η αισθητική και περιβαλλοντική αναβάθμιση του δημόσιου χώρου.
- Η εισαγωγή νέων αντιλήψεων αναφορικά με μορφολογικές, βιοκλιματικές και τεχνολογικές προτάσεις.
Στο πλαίσιο του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού προσχεδίων έχουν κατατεθεί 8 προτάσεις, ενώ θα απονεμηθούν συνολικά τα παρακάτω χρηματικά βραβεία (συμπεριλαμβανομένου Φ.Π.Α) :
– 1ο Βραβείο 8.854,36 €.
– 2ο Βραβείο 6.493,20 €.
– 3ο Βραβείο 4.328,79 €.
Από την προκήρυξη υποδεικνύεται ότι οι προτάσεις χωροθέτησης αφορούν την ευρύτερη περιοχή του Φρουρίου, πίσω από το Αρχαίο Θέατρο.
Ιδιαίτερη αξία έχουν και τα ιστορικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στην προκήρυξη σχετικά με την ύπαρξη και λειτουργία ρολογιού στην πόλη. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται «στην πόλη της Λάρισας, ήδη από τα μέσα του 17ου αιώνα, καταγράφεται η ύπαρξη δημόσιου ρολογιού στον λόφο του Φρουρίου. Μέχρι και το 1951, σε επαλληλία, ανεγέρθηκαν τέσσερα δημόσια ρολόγια. Για το πρώτο ρολόι, δεν υπάρχουν στοιχεία για τον χρόνο κατασκευής του. Μεταξύ του 1884 και του 1887 φαίνεται ότι κτίστηκε το δεύτερο ρολόι, στη θέση του πρώτου που καταστράφηκε. Το τρίτο ρολόι κτίστηκε μεταξύ του 1922 και του 1924, επί δημαρχίας Δημητρίου Παπαγεωργίου.
Καταστράφηκε από τον σεισμό του 1941. Επί δημαρχίας Δημητρίου Καραθάνου κατασκευάστηκε το τέταρτο κατά σειρά δημόσιο ρολόι (1951 – 1954), το οποίο κατεδαφίστηκε το 1992, καθώς κρίθηκε πως εμπόδιζε τις ανασκαφικές εργασίες για την αποκάλυψη του Α’ Αρχαίου Θεάτρου της πόλης.
Η διαπιστωμένη συνεχής παρουσία δημόσιου ρολογιού, για δυόμιση αιώνες, στον αστικό ορίζοντα της πόλης, το κατέστησε ως ένα ισχυρό τοπόσημο της περιοχής.
Συνδέθηκε με την καθημερινή ζωή της πόλης και αποτυπώθηκε στην μνήμη των κατοίκων της. Η τριαντάχρονη σχεδόν “απουσία” του αποτελεί απώλεια στην συλλογική μνήμη της πόλης.»
