Αγανάκτηση εκφράζει ο κ. Ηλίας Προβιάς, κάτοικος της νήσου Σκοπέλου, ο οποίος με αφορμή τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία παρουσιάζει τη δυσοίωνη πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο ίδιος, ένας πολλαπλά ασθενής ΑμεΑ, που διαμένει σε νησί με ελλειπή υγειονομική περίθαλψη και υπηρεσίες.
Η καταγγελία του έφθασε στο email του ειδησεογραφικού tinealarissa.gr κι αποδεικνύει ότι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία δεν είναι μόνο φιέστες και αόριστες υποσχέσεις, αλλά χρειάζεται στοχευμένες πρωτοβουλίες και έμπρακτη απόδειξη της μέριμνας των αρμόδιων αρχών προς ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη.
Aναλυτικά, όπως σημειώνει ο ίδιος στην καταγγελία – επιστολή του, που φέρει ημερομηνία 3/12/2022:
“Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία που την γιορτάζουμε σήμερα, όχι όλοι όμως, αφού για άτομα ΑμεΑ, σαν εμένα, που είμαστε και ζούμε σε νησιά είναι 100 φορές πιο μεγάλες οι δυσκολίες, λόγω του γεγονότος ότι για να επισκεφτούμε νοσοκομείο χρειαζόμαστε τρεις ημέρες, στην καλύτερη περίπτωση, εάν δεν έχει απαγορευτικό! Διότι η συγκοινωνία είναι απόγευμα για να φύγουμε από το νησί και να φτάσουμε το βράδυ στον Βόλο. Ωστόσο την άλλη μέρα έχει μόνο πρωί πλοίο, αρά μετράμε και την επόμενη μέρα…
Πάμε τώρα στην περιπέτειά μου και παρακαλώ να το λάβετε σοβαρά υπόψιν σας.
Από το 2013 που έπαθα ένα μεγάλο εγκεφαλικό επεισόδιο που ήμουνα για 2 χρονιά σε κωματώδη κατάσταση, πέρασα επιτροπή το 2015 τον Ιανουάριο. Με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να με εξετάσουν, μου έδωσαν 70% αναπηρία. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι και μου όρισαν νέα ημερομηνία επανεξέτασης στις 10/11/2017.
Η κατάσταση της υγείας μου άρχισε να χειροτερεύει. Η επιτροπή, λοιπόν, μου έβγαλε 85% αναπηρία με επίδομα εταίρου προσώπου που ήταν 50% από την κουτσουρεμένη σύνταξη και μου ορίσαν νέα επανεξέταση για τις 25/11/2022 το πρωί. Πρέπει να αναφέρω ότι η υγεία μου επιδεινώνεται συνεχώς. Φθάνω στο τέρμα μου… με λίγα λογία, διότι έχω και καρδιακά προβλήματα. Βραδυκαρδία, ανεπάρκεια, έγινε στεφανιογράφημα, έκανα τοποθέτηση 2 στεντ. Και επιπλέον χρειάζομαι επίσκεψη τακτικά σε καρδιολόγους και κάθε χρόνο στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο στη Λάρισα για έλεγχο με ό,τι σημαίνει αυτό από οικονομικής αιμορραγίας…
Το βασικότερο, διαγνώστηκα με νεφρική ανεπάρκεια και τώρα βρίσκομαι στο τελευταίο στάδιο για αιμοκάθαρση από μέρα σε μέρα δυστυχώς και με τα αλλά προβλήματα που έχω βαριάς μορφής κατάθλιψη και υπέρταση, ζάχαρο κ.λπ. Διαβάστε, λοιπόν πρόσφατα τι μου έκαναν… Ξεκινάμε 24/11/2022 από το νησί για τον Βόλο. Ένα βραδύ διαμονή σε ξενοδοχείο και μετά 2 ημέρες. Ε, λοιπόν πάει το μηνιάτικο… Πλήρωσαν οι συγγενείς μου ασθενοφόρο να με μεταφέρει στην επιτροπή ΚΕΠΑ και για τη μετακίνηση στον Βόλο από το πλοίο, διότι το ΕΚΑΒ δεν έρχεται. Αφού με κουβαλήσαν στην επιτροπή με 2 Xanax για να είμαι σε καταστολή. Από την επιτροπή ΚΕΠΑ λένε στη σύζυγό μου: “Τι τον έφερες αυτόν εδώ; Δεν έχουμε γιατρούς για τις παθήσεις του. Η συμπεριφορά τους προς την σύζυγο μου που με συνόδευε ήταν απαράδεκτη. «Πάρ’ τον και φύγε» της είπαν και η σύζυγός μου με τους δύο διασώστες με κουβάλησαν για να με απομακρύνουν ώστε να μην τους ενοχλούμε. Πρέπει κάποτε να δώσουν λόγο αυτοί οι κύριοι!
Και τώρα σας ερωτώ: «Με 178,05 σύνταξη από τον Σεπτέμβριο, (διότι πριν έπαιρνα το αφάνταστα μεγάλο ποσό των 346,50 ευρώ), με τι θα πάρω τα χάπια μου αξίας 114 ευρώ τον μηνά; Για τις μικροβιολογικές εξετάσεις που δεν έχουμε στο Κέντρο Υγείας της Σκοπέλου και πάμε σε ιδιώτη έξω θέλω 68 ευρώ τον μηνά λόγω επικινδύνων για την ζωή μου αυξομειώσεων στο αίμα. Πέστε μου “τι να φάω;”. Η σύζυγός μου είναι άνεργη. Έχω εργαστεί όλη μου τη ζωή με 28 χρόνια ένσημα με 12 χρονιά στη θάλασσά κι από το 1971 στην οικοδομή”.
Και συνεχίζοντας τη διήγηση ο κ. Προβιάς αναφέρει: “Όταν επιστρέψαμε Σκόπελο και καλέσαμε το ΚΕΠΑ Βόλου, μας είπαν πως δεν ξέρουν πότε θα έχουν γιατρό σχετικής ιδιότητας για να περάσω επιτροπή… Αυτά λοιπόν και επειδή δεν θα είμαι του χρόνου μαζί σας να γιορτάσω την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία εύχομαι να σταματήσει όλη αυτή η ταλαιπωρία για ανθρώπους όπως εγώ που στη ζωή μας ήμασταν άτυχοι, πού περνάμε αυτά που περνάμε και καταδικαζόμαστε επιπρόσθετα από κάποιους ανεύθυνους υπαλλήλους που δεν λογαριάζουν τον ανθρώπινο πόνο…” καταλήγει.
