Τον Νίκο Σίμο, με μεγάλη συγκίνηση και οδύνη, αποχαιρέτησαν σήμερα η οικογένεια, οι σύντροφοι και φίλοι του στην πολιτική κηδεία που έγινε στην Αγιά της Λάρισας. Ο σύντροφος Νίκος Σίμος έφυγε από τη ζωή πρόωρα το Σάββατο 29 Γενάρη του 2022. Η απώλειά του σκόρπισε θλίψη και πόνο στους δικούς του ανθρώπους και σε όσους τον είχαν γνωρίσει σε κάθε πόστο που βρέθηκε.
Βαθιά η θλίψη και στην κηδεία στον τελευταίο αποχαιρετισμό. Παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Θοδωρή Χιώνη, μέλος του ΠΓ και αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ με επικεφαλής τον Γραμματέα Νίκο Αμπατιέλο. Παραβρέθηκαν αντιπροσωπεία από φορείς της Λάρισας και ο δήμαρχος Αγιάς.
«Μας θλίβει η απώλειά σου ακόμα περισσότερο γιατί ήταν τόσο απότομη, γιατί μέχρι τελευταία στιγμή ήσουν δυναμικός και ακμαίος, παρά το πρόβλημα υγείας που είχες. Γιατί μέχρι τελευταία στιγμή ήσουν στο πόστο σου εκεί στην Κομματική Οργάνωση της ΚΟΒ σου, εκεί στην πόλη που ιδρύθηκε το Κόμμα μας, στον Πειραιά» ανέφερε, μεταξύ άλλων, στον επικήδειο ο Θανάσης Χρηστίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
«Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη δύναμη και την αισιοδοξία σου: Σε κάθε μάχη που είχαμε να δώσουμε, μικρή ή μεγάλη, ήσουν εκεί», σημείωσε, μεταξύ άλλων, η Εύη Χαβελέ εκ μέρους των Κομματικών Οργανώσεων του Κερατσινίου του Κόμματος.
«Είμαστε υπερήφανοι για την πορεία σου. Διαπαιδαγωγήθηκες από την οικογένειά σου με τις αρχές του Κόμματος, του ΚΚΕ, τις οποίες τίμησες χωρίς εκπτώσεις», είπε συγκινημένη η αδερφή του Δέσποινα. «Ο Νίκος ήταν μαχητής της ζωής από τον οποίο παίρναμε θάρρος», ανέφερε ο φίλος του Παναγιώτης Καρανίκας.
Η σύντροφός του στη ζωή Δέσποινα, δακρυσμένη, είπε πως «θα θυμάμαι για πάντα τις στιγμές που περάσαμε μαζί, τις μάχες, τους αγώνες, τις βόλτες, τα ταξίδια, τη μουσική και τις συζητήσεις μας με τους συντρόφους. Σου υπόσχομαι ότι θα παλεύω και για τους δυο μας για την υπόθεση της τάξης μας μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ».
Κατά την πολιτική κηδεία ο Νίκος ήταν σκεπασμένος με τη σημαία του ΚΚΕ, ενώ σύντροφοί του εναλλάσσονταν τιμητική φρουρά δίπλα του. Τάφηκε μαζί με τον καθημερινό του σύντροφο, τον «Ριζοσπάστη». Διαβάστε πιο κάτω επικήδειους.
Επικήδειος από τον Θανάση Χρηστίδη μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
«Αγαπημένε μας σύντροφε Νίκο,
Εκ μέρους του Κόμματός μας, σου απευθύνω τον ύστατο χαιρετισμό, με βαθιά συγκίνηση, οδύνη και θλίψη για τον πρόωρο αναπάντεχο χαμό σου. Εκφράζουμε τα βαθύτατα και θερμά μας συλλυπητήρια στη μητέρα σου Μαρία, στον πατέρα σου Πέτρο, στην αδελφή σου Δέσποινα, στους οικείους σου, καθώς και στη συντρόφισσά σου στη ζωή Δέσποινα Μαστρολέων.
Μας βάζεις δύσκολα σήμερα Νίκο, εσύ που πάντα μας διευκόλυνες και μας ομόρφυνες τη ζωή. Ισορροπούμε ανάμεσα στη λογική, που όλοι γνωρίζαμε τον Γολγοθά που περνούσες σε ένα σύστημα Υγείας απόρροια αυτού του απάνθρωπου συστήματος που ζούμε σήμερα, και στο συναίσθημα, ότι αυτό που έγινε είναι άδικο, είναι νωρίς, ότι ακόμα δεν προλάβαμε να σου πούμε αυτά που θέλαμε, ότι δεν πρόλαβες να δώσεις όλα αυτά που μπορούσες και ήταν πολλά ακόμα.
Μας θλίβει η απώλειά σου ακόμα περισσότερο γιατί ήταν τόσο απότομη, γιατί μέχρι τελευταία στιγμή ήσουν δυναμικός και ακμαίος, παρά το πρόβλημα υγείας που είχες. Γιατί μέχρι τελευταία στιγμή ήσουν στο πόστο σου, εκεί στην Κομματική Οργάνωση της ΚΟΒ σου, εκεί στην πόλη που ιδρύθηκε το Κόμμα μας, στον Πειραιά.
Γιατί η απώλειά σου ήρθε σε μια περίοδο που μετά από αναμονή πολλών δύσκολων χρόνων έμαθες πρόσφατα τα νέα ότι πλησιάζει η ώρα για την πολυπόθητη μεταμόσχευση, νέο που το μοιράστηκες με αρκετούς και μας χαροποίησε όλους.
Το μόνο που κάπως απαλύνει έστω τον πόνο, είναι πως έχουμε πολλά να θυμόμαστε από εσένα σύντροφέ μας. Αν και μικρή η διαδρομή, σε ό,τι αφορά τη χρονική της διάρκεια, ήταν πλούσια σε έργο και πράξεις.
Ο σύντροφος Νίκος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μεταξοχώρι Αγιάς. Από μικρό παιδί, κάτω και από την επίδραση της οικογένειάς του, ήρθε σε επαφή με τις ιδέες και την κοσμοθεωρία μας. Από μικρός στον αγώνα γιατί αυτό επέβαλλε η ταξική του θέση και η συνείδησή του. Ήταν μαθητής 14χρονών όταν οργανώθηκε στην ΚΝΕ, στην Αγιά Λάρισας και από την πρώτη στιγμή μπήκε μπροστά στους αγώνες του μαθητικού κινήματος εκείνης της περιόδου. Σε όλα αυτά τα χρόνια είχε ξεχωριστή συμβολή στο δυνάμωμα της Οργάνωσης της ΚΝΕ στην Ύπαιθρο της Λάρισας, στην οποία υπήρξε στέλεχος μέχρι να περάσει στη σχολή του. Σπούδασε και αποφοίτησε από το ΤΕΙ Σερρών, στο Τμήμα Λογιστικής. Το 2003 έγινε μέλος του τιμημένου ΚΚΕ.
Είχε μεγάλη συμβολή στη δράση της Οργάνωσης στη σχολή του και όχι μόνο, αναλαμβάνοντας αρκετές υπεύθυνες χρεώσεις ως μέλος του Γραφείου Περιοχής και του Συμβουλίου Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ.
Σε αυτά τα χρόνια αναδείχτηκαν και αναπτύχθηκαν μέσα και από τη στήριξη και βοήθεια της Οργάνωσης μια σειρά από αρετές του όπως: Η εμπιστοσύνη που έδειχνε στην εργατική τάξη, η αμεσότητά του και η ντομπροσύνη του με όλους τους εργαζόμενους. Η ικανότητά του να πιάνει δεσμούς με κόσμο και ιδιαίτερα με τα νέα παιδιά των Σχολών Μαθητείας και Κατάρτισης. Η δίψα του για μάθηση, που εκφραζόταν με τη μελέτη των επεξεργασιών και εκδόσεων του Κόμματός μας με έγνοια στα ζητήματα της Ιστορίας. Η μαχητικότητά του μπροστά στην υλοποίηση των καθηκόντων που αναλάμβανε, αποτέλεσμα συνειδητής στάσης και πίστης στον σκοπό και τα ιδανικά μας. Το υψηλό αίσθημα κομματικότητας που δεν πήγαζε μόνο από το συναίσθημα, αλλά από την προσπάθεια αφομοίωσης γύρω από τις αρχές λειτουργίας και δράσης του Κόμματος και της ΚΝΕ. Η αυτοκριτική που έκανε μακριά από μηδενισμό, αλλά με συναίσθηση για το πώς θα γίνεται καλύτερος.
Με αυτό τον ντορό και ακόμα πιο δυναμικά συνέχισε και όταν πέρασε αποκλειστικά στον καταμερισμό της δουλειάς του Κόμματος, αρχικά ως μέλος της ΤΕ Βιομηχανίας της ΟΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. Σε μια δύσκολη περίοδο μέσα στην τότε καπιταλιστική κρίση συνέβαλε στον καλύτερο προσανατολισμό της παρέμβασής μας στα εργοστάσια, δέθηκε με αρκετούς βιομηχανικούς εργάτες.
Το 2014 μετακόμισε στον Πειραιά, στο Κερατσίνι, μια απόφαση που πήρε όχι ατομικά, αλλά σε συνεννόηση με την Οργάνωση, αναλαμβάνοντας, όλα αυτά τα χρόνια, ευθύνες ως μέλος του Γραφείου της ΚΟΒ Αμφιάλης, στις οποίες ανταποκρίθηκε. Εκεί οι σύντροφοί του στην ΚΟΒ δεν θα ξεχάσουν ποτέ την αποφασιστικότητα και την αισιοδοξία που τους γέμιζε ο σύντροφος Νίκος, όταν έπαιρνε το λόγο στη Γενική Συνέλευση, σε κάποια σύσκεψη ή όταν πρωτοστατούσε στη δράση του Κόμματος.
Με την ίδια ενεργητικότητα πάλεψε μέσα από τις γραμμές του εργατικού και του αναπηρικού κινήματος. Ήταν επικεφαλής των νεφροπαθών, μέλος της γραμματείας της Συντονιστικής Επιτροπής Αναπήρων. Εκεί στην πρώτη γραμμή του αγώνα, για την προστασία της υγείας και της ζωής των συναδέλφων του. Γεμάτος οργή από τις εγκληματικές ελλείψεις του συστήματος, τις τραγικές επιπτώσεις από την ιδιωτικοποίηση της υγείας, στη ζωή των χρονίως πασχόντων. Ιδιαίτερα σε αυτά τα χρόνια της πανδημίας έκανε την οργή του πάλη και αγώνα. Αυτές τις ημέρες καταπιανόταν να αποκαλυφθούν σε όλο τους το βάθος, σε όλη τους την έκταση, οι αιτίες αλλά και οι υπεύθυνοι για τις μεγάλες απώλειες νεφροπαθών στα χρόνια της πανδημίας.
Αυτά τα σύντομα επιγραμματικά στοιχεία που αναφέρουμε για τη δράση του συντρόφου Νίκου δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποτυπώσουν ολόπλευρα τη συμβολή του και τον χαρακτήρα του.
Ο μεγάλος κομμουνιστής επαναστάτης Τσε Γκεβάρα έλεγε:
“Κινδυνεύοντας να φανώ γελοίος, επιτρέψτε μου να πω ότι ο αληθινός επαναστάτης οδηγείται από μεγάλο αίσθημα αγάπης. Είναι αδύνατο να σκεφτώ κάποιον πραγματικό επαναστάτη χωρίς αυτό το ιδανικό”.
Ο Νίκος ακριβώς από αυτό το ιδανικό είχε πλεόνασμα. Αγάπη για το Κόμμα και τον σκοπό του, για την εργατική τάξη, για τους συντρόφους του. Αγάπη για την οικογένειά του και τη συντρόφισσά του στη ζωή.
Αυτό το στοιχείο τον ξεχώριζε αμέσως και τον έκανε τόσο αγαπητό. Ήξερες ότι όταν μιλάς μαζί του, θα σε ακούσει και θα κάνει ό,τι μπορεί για να σε βοηθήσει. Για αυτό και η απώλειά του στεναχώρησε παρά πολύ κόσμο.
Σε αυτόν το δύσκολο δρόμο που είχες όλα αυτά τα χρόνια, μας έλεγες συχνά – πυκνά, και έτσι ήταν, ότι έπαιρνες δύναμη από την οικογένειά σου και τη συντρόφισσά σου, γιατί σου στέκονταν με παλικαριά και θάρρος.
Δυο φορές ο Νίκος είχε πει στους πιο στενούς ανθρώπους του, τότε εκεί στη Θεσσαλονίκη το εξής: Πάμε αδέρφια έξω. Πρέπει να μιλήσουμε.
Η μια ήταν για να μας πει με ποιο κορίτσι ήταν ερωτευμένος και τι να κάνει. Εκεί τον βοηθήσαμε και βρήκε τον άνθρωπό του, την Δέσποινα.
Την άλλη φορά όμως μας βοήθησε αυτός. Δεν θα ξεχάσω ότι σαν χθες, αν και πέρασαν περίπου 10 χρόνια, ήταν που βγήκαμε έξω για ένα κρασί και έλεγε πρώτη φορά τα δυσάρεστα μαντάτα για την πάθησή του. Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και πώς το αντιμετώπισε, λέγοντας: ΚΚΕ είμαστε, το Κόμμα μας πέρασε εξορίες και φυλακές, εγώ θα κάνω πίσω από μια αρρώστια; Και όντως κράτησες την υπόσχεσή σου. Όχι μόνο πίσω δεν έκανες, αλλά η στάση σου παραδειγμάτισε νεότερους συντρόφους, άσχετα αν εσύ ποτέ δεν το παραδεχόσουν γιατί ήσουν σεμνός.
Αυτά τα στοιχεία, η διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, που ήταν αποτέλεσμα της συνάντησης του Νίκου με τη θεωρία μας και την οργανωμένη δράση, μέσα από τις γραμμές του Κόμματός μας, συνέβαλαν ώστε να αντιμετωπίσει μαχητικά και με αισιοδοξία τα προβλήματα. Γιατί καταλάβαινε την αιτία τους και τη διέξοδο από αυτά. Αυτό του έδινε δύναμη, αυτό τον ξεχώριζε, αυτό του έδινε χαρά και ελπίδα. Στοιχείο που χαρακτηρίζει κάθε κομμουνιστή.
Ο σύντροφός μας, πίσω από την εντυπωσιακή του κορμοστασιά και το ιδιαίτερο του ντύσιμο είχε στα μάτια ένα δεντράκι καλοσύνη για τους συντρόφους του και για καθένα που βίωνε την εκμετάλλευση. Το χαμόγελό του στην παρέα, στα γραφεία, παντού ήταν ανάσα για όλους μας, πηγή δύναμης.
Ανάμεσα στα φρύδια του ένα γεράκι δύναμη, ίσως για αυτό δεν χρειάζεται ιδιαίτερο σχολιασμό να κάνουμε, το βλέπαμε και το ζούσαμε καθημερινά.
Και ένα μουλάρι από θυμό μες την καρδιά του, γιατί δεν σήκωνε το άδικο και αυτό τον παρακινούσε για να προσφέρει περισσότερο.
Καλό ταξίδι! Θα μας λείψουν πολύ η παλικαριά σου, το χαμόγελό σου, η δυναμική φωνή σου. Θα μας λείψουν ακόμα και τα τραγούδια που μας έβαζες να ακούμε, αν και δεν μας άρεσαν.
Όμως οι υπόλοιποι προχωράμε, αυτό άλλωστε θα ήθελε και ο Νίκος. Και από το παράδειγμά σου μαθαίνουμε πώς να αντιμετωπίζουμε έκτακτες, προσωπικές δυσκολίες. Η καλύτερη τιμή στη μνήμη σου και σε αυτά που πιστεύουμε είναι η απώλειά σου να μας δώσει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη για να ξεπερνάμε προβλήματα, να γινόμαστε πιο ικανοί σε αυτά που παλεύουμε.
Μέσα από χαρές και λύπες, μέσα από ανηφόρες και κατηφόρες συνεχίζουμε για τα τρία κόκκινα γράμματα που πυκνώνουν μέσα από τη ζωή χιλιάδων αγωνιστών, τόσο αυτών που έπεσαν όσο και αυτών που συνεχίζουμε στον δρόμο της συνειδητής επιλογής για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Σύντροφε Νίκο, θα σε θυμόμαστε όπως σου αξίζει».
Επικήδειος από την Εύη Χαβελέ
«Σύντροφε Νίκο,
Είμαστε σήμερα εδώ στον τόπο που γεννήθηκες και μεγάλωσες, οι σύντροφοί σου από τις Κομματικές Οργανώσεις του Κερατσινίου για να σε χαιρετήσουμε για τελευταία φορά.
Δεν υπάρχουν λόγια για να χωρέσουν τη θλίψη μας για το ξαφνικό φευγιό σου.
Θέλουμε να σου πούμε πρώτα από όλα να είσαι ήσυχος… Το έπιασες το πλάνο σου, Σύντροφε. Τις τελευταίες μέρες που τελείωνε η οικονομική εξόρμηση του Κόμματος είχες μεγάλη αγωνία αν θα καταφέρεις να πιάσεις το πλάνο σου. Δεν συμβιβαζόσουν ούτε μια στιγμή με τις δυσκολίες που έβαζε η υγεία σου, δεν συμβιβαζόσουν με όσα σου λέγαμε εμείς, δηλαδή να προσέχεις τώρα με την πανδημία και να προστατεύεσαι. Ήθελες με κάθε τρόπο να συμβάλεις και σε αυτήν τη μάχη του Κόμματος. Κι έτσι, λοιπόν, χθες στο τελευταίο οικονομικό κλείσιμο έφεραν ενίσχυση πολλοί φίλοι κι οπαδοί που εσύ είχες μιλήσει μαζί τους.
Σύντροφε Νίκο,
Εμείς οι κομμουνιστές αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τον θάνατο με ρεαλισμό. Ξέρουμε καλά τους νόμους που διέπουν τη φύση και την κοινωνία. Κάποιες απώλειες, όμως, όπως η δική σου, μας πονάνε πολύ.
Γιατί ήσουν ένας υπέροχος και σπάνιος άνθρωπος, πλασμένος με τα καλύτερα υλικά που οφείλει να έχει ένας κομμουνιστής.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη δύναμη και την αισιοδοξία σου: Σε κάθε μάχη που είχαμε να δώσουμε, μικρή ή μεγάλη, ήσουν εκεί. Με τις τοποθετήσεις σου να αναδείξεις την υπεροχή του Κόμματος, τη δυνατότητα να τα καταφέρουμε, αλλά και με τη ζωντανή παρουσία σου, ακόμα και τις μέρες που οι θεραπείες σου μπορεί να σε κούραζαν σωματικά.
Δεν θα ξεχάσουμε την απλότητα και την ανθρωπιά σου για τον εργατόκοσμο και τη νεολαία, για τους χρόνια πάσχοντες του αναπηρικού κινήματος. Άπλωνες χέρι σε όποιον ταλαιπωρούνταν από την πολιτική του αστικού κράτους, αλλά ταυτόχρονα ήσουν αποφασιστικά εχθρός σε όποιον τσακίζει τη ζωή του λαού. Δε μάσαγες τα λόγια σου, αντίθετα μιλούσες απλά και με ακλόνητη πίστη για την υπόθεσή μας.
Δεν θα ξεχάσουμε τη σεμνότητα και την καλοσύνη σου. Αποκαλούσες “Σύντροφο” και αντιμετώπιζες με σεβασμό καθέναν από μας, είτε ήταν 18 χρονών, είτε μεγαλύτερος, είτε τον γνώριζες εκείνη τη στιγμή, είτε τον ήξερες χρόνια.
Καλέ μας, Σύντροφε Νίκο.
Σου υποσχόμαστε ότι θα στεκόμαστε στο πλευρό της οικογένειάς σου και της συντρόφισσάς σου και συντρόφισσάς μας Δέσποινας.
Σου υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να πετύχουμε τον σκοπό μας, μέχρι την τελική νίκη του λαού μας, όπως έκανες κι εσύ.
Καλό σου ταξίδι».
Αποχαιρετισμός από τον Παναγιώτη Καρανίκα
«Θέλω να ευχαριστήσω τον Νίκο που ήταν κοντά μου όλα αυτά τα χρόνια, μου δίδαξε πάρα πολλά. Η αγάπη του για τους ανθρώπους ήταν τεράστια, ήταν πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο, ήταν ένας άνθρωπος συζητήσιμος, με λογικά επιχειρήματα και αγάπη στην καρδιά.
Υπήρξε ένας πραγματικά πολύ καλός φίλος, με τα αστεία του, την παρέα του την οποία θα θυμάμαι πάντα. Άξιος άνθρωπος, μαχητής της ζωής σε όλα τα επίπεδα: Για την υγεία του, τη σχέση του, για το Κόμμα. Έτσι παίρναμε και εμείς θάρρος μέσα από την καθημερινή μας επαφή.
Λυπάμαι που έφυγες τόσο νωρίς, θα μπορούσες να είσαι εδώ να μας κάνεις παρέα, να μας δίνεις κουράγιο. Εύχομαι να συνεχίσει το ταξίδι του όπως πρέπει και από εκεί που θα είναι να μας προστατεύει.
Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες, λυπάμαι που σε έχασα έτσι, τα συλλυπητήριά μου στους οικείους του, στην οικογένειά του».
Τελευταίο «αντίο» από την Δέσποινα Σίμου
«Νίκο, μας μάζεψες σήμερα όλους εδώ, στο χωριό που τόσο αγαπούσες, αλλά για λάθος λόγο. Νίκο, μας μάζεψες σήμερα εδώ συγγενείς, φίλους και συντρόφους, για να κάνουμε το “κλείσιμο”. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα είναι πανηγυρικό.
Ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ θέλουμε να σου πούμε ότι για την πορεία σου μέχρι εδώ, είμαστε πολύ περήφανοι. Μεγαλώσαμε αδελφέ μου σε ένα σπίτι πλημμυρισμένο με αγάπη και ενδιαφέρον. Σε ένα σπίτι που μας δίδαξαν τις αρχές του Κόμματος, τις αρχές αυτές μέχρι την τελευταία σου ανάσα τις τίμησες χωρίς εκπτώσεις.
Όλη σου τη ζωή νοιαζόσουν για εμάς, για τους φίλους, τους συντρόφους σου, για κάθε έναν που τον έπνιγε το άδικο. Είχες να δείξεις σε όλους δοτικότητα, αλληλεγγύη, και αυταπάρνηση. Νίκο, είναι όλοι εδώ: Από τον τόπο μας τη Θεσσαλία, την Κεντρική Μακεδονία, τον Πειραιά. Όλοι θα θυμούνται την κορμοστασιά σου, τη βροντερή φωνή σου, το τρανταχτό σου γέλιο. Μα πάνω απ’ όλα θα θυμούνται τη μεγάλη σου καρδιά.
Παρά το σημαντικό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζες, πάντα προσπαθούσες να μας καθησυχάζεις, να μην αγχωνόμαστε. Και εμείς ήμασταν ήρεμοι γιατί ξέραμε πως ήσουν στον Πειραιά, συντροφιά με αυτά που αγάπησες πιο πολύ από όλα: Το Κόμμα, τη metal μουσική σου, τις κατσαρόλες, τον Τσάρλι, με το κοριτσάκι σου που λάτρευες και σε αγάπησε μέχρι την τελευταία στιγμή.
Νίκο, σε αποχαιρετώ με αβάσταχτο πόνο γιατί ξέρω ότι δεν θα σε ξαναδώ, δεν θα ξανασυζητήσουμε για ό,τι μας απασχολεί, δεν θα ξαναμαλώσουμε, δεν θα ξανακούσω τη φωνή σου και το κινητό μου δεν θα ξαναγράψει “Αδελφούλης” όταν χτυπάει. Όσοι και να έρθουν σπίτι μας η βεράντα του σπιτιού θα είναι άδεια. Κάποια στιγμή είχες πει στον μπαμπά μας “Σε ευχαριστώ που με έκανες κομμουνιστή”. Εμείς σε ευχαριστούμε γιατί τη λέξη κομμουνιστής την τίμησες και με το παραπάνω, γιατί ήσουν ο καλύτερος γιος, ο καλύτερος αδελφός που θα μπορούσαμε να έχουμε.
Ένα θα σου πω: Μην αγχώνεσαι. Η σύντροφός σου στη ζωή, Δέσποινα, το Κόμμα και εμείς θα ικανοποιήσουμε την τελευταία σου επιθυμία: Πολιτική κηδεία στο χωριό και η τέφρα σου θα ανεμίζει στην Αμφιάλη που ζούσες και στον Άη Λια που μεγάλωσες. Καλό ταξίδι, αδελφούλη μου».
Συγκινητικά λόγια από την Δέσποινα Μαστρολέων
«Νικολάκη μου, αγοράκι μου, αγάπη μου όμορφη. Ήσουν, είσαι και θα είσαι για πάντα το πιο ξεχωριστό, το πιο πολύτιμο, το πιο αγαπημένο μου κομμάτι. Κάθε μέρα μου μάθαινες τι θα πει μαχητής, ποτέ δεν παραδόθηκες σε όποια δυσκολία βρέθηκε στο δρόμο σου. “Παλεύουμε”. Αυτό έλεγες και αυτό έκανες πάντα.
Συζητούσαμε και γελάγαμε μεταξύ μας όταν σκεφτόμασταν πως όσοι δεν μας ξέρουν καλά, θα άκουγαν αιμοκάθαρση και θα σκέφτονταν μια μίζερη ζωή. Αλλά η δική μας ζωή ήταν γεμάτη με αγώνες, με μάχες, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Γεμάτη από μουσικές, τις συζητήσεις μας, τα γέλια μας, τις βόλτες μας, τα ταξίδια μας και τις παρέες μας με τους φίλους και τους συντρόφους μας. Γεμάτη από τις αγκαλιές και τα φιλιά μας. Με τον Τσαρλούκο μας, που σε κοιτούσε μέσα στα μάτια και σου έγλειφε τις πληγές στα χέρια ακούραστα κάθε μέρα.
Νιώθω ο πιο τυχερός άνθρωπος, Νίκο μου, γιατί έζησα δίπλα σου και όσα ζήσαμε δεν μπορεί να τα σβήσει ο χρόνος, ούτε να μου τα πάρει κανείς. Μαζί σου ήμουν ο εαυτός μου. Αυτό σου έλεγα και το ίδιο μου έλεγες και εσύ. Μέσα στα μάτια σου είδα ό,τι πιο όμορφο έχω αντικρίσει στη ζωή μου. Μέσα στην αγκαλιά σου αφηνόμουν και έγερνα. Σε αγάπησα και με αγάπησες και θα συνεχίσω για πάντα να σε αγαπώ. Ξέρω καλά πως το ίδιο κάνεις κι εσύ, την αγάπη σου τη νιώθω. Νίκος, Δέσποινα, Τσάρλι, η συμμορία της ευτυχίας. Έτσι λέγαμε και έτσι θα μείνουμε.
Σου υπόσχομαι ότι θα παλεύω και για τους δυο μας για την υπόθεση της τάξης μας, μέσα από τις γραμμές του Κόμματός μας, του ΚΚΕ, που μέσα σε αυτές μεγάλωσες, διαπαιδαγωγήθηκες και έγινες αυτός ο ξεχωριστός και σπάνιος άνθρωπος.
Θα σε αγαπώ για πάντα, το ίδιο δυνατά. Νικολάκη μου, όσα κι αν γράψω, όσα κι αν πω, όσες ώρες, μέρες, χρόνια και αν μιλάω για σένα, δεν θα βρω λέξεις που να χωράνε όλα όσα είσαι, όλα όσα έχω στην καρδιά μου για σένα. Δεν μου φτάνουν οι λέξεις για να μιλήσω για αυτό που είχαμε εμείς οι δυο.
Θέλω όμως να σου πω κάτι ακόμα: Αυτούς τους στίχους που σου είχα πει στην Άνω Πόλη, μέσα στο αμάξι τη μέρα που γίναμε ζευγάρι και από τότε και όλα αυτά τα χρόνια τους έλεγε ο ένας στον άλλον. Πριν δυο μέρες μου τις είπες τελευταία φορά μέσα στο αμάξι, κοιτώντας με στα μάτια καθώς γυρνούσαμε από τα γραφεία: “Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου, εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι, όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου, μα σ’ αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι”».