Ο τρόπος που επιλέγω τους ανθρώπους από τους οποίους θα πάρω συνέντευξη είναι απλός: μου αρέσει η δουλειά τους, ακόμη κι αν δηλώνουν ότι τη κάνουν ερασιτεχνικά. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την τέχνη είναι καθόλα επαγγελματικός και σε αυτό, άλλωστε, ταιριάζουμε. Ο Λαρισαίος Τάσος Πρασσάς μιλά για την τέχνη της φωτογραφίας με πάθος, όπως παθιασμένα φωτογραφίζει οτιδήποτε του κινεί το ενδιαφέρον και το μετατρέπει σε έργο τέχνης, γεγονός που σημαίνει ότι διαθέτει τις δυο συνισταμένες που απαιτούνται: έμπνευση και γνώση.
Από τις σπουδές ΤΕΦΦΑ Θεσσαλονίκης ως το καφέ «Τραμπάλα» που διατηρείς συνεταιρικά στη Λάρισα και την ερασιτεχνική ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία τι έχει μεσολαβήσει; Τι οδηγεί έναν άνθρωπο να ψάχνει συνεχώς νέα πράγματα;
Θεωρώ ότι αυτό είναι θέμα χαρακτήρα. Από μικρό παιδί ακόμα ήμουν ανήσυχος και ένιωθα ότι ξεχώριζα και στον τρόπο σκέψης αλλά και στα πράγματα που με ευχαριστούσαν. Πάντα έψαχνα ένα τρόπο να εξωτερικεύσω τις εικόνες που είχα στο μυαλό μου και πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενος και νιώθω τυχερός που ανακάλυψα την τέχνη της φωτογραφίας. Μία τέχνη που με βγάζει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και μου αδειάζει το μυαλό από τα προβλήματα, τις δυσάρεστες σκέψεις και το άγχος.
Πότε ένιωσες έτοιμος να ασχοληθείς πιο «σοβαρά» με τη φωτογραφία και τι περιεχόμενο είχαν οι πρώτες σου φωτογραφίες;
Πάντα θαύμαζα τις όμορφες εικόνες και φωτογραφίες και «ζήλευα» τους δημιουργούς τους. Πριν 3 χρόνια λοιπόν αποφάσισα να αγοράσω την πρώτη μου «σοβαρή» φωτογραφική μηχανή και να δοκιμάσω ένα καινούργιο για μένα χόμπι. Επειδή όμως μου αρέσει με ότι ασχολούμαι να το κάνω καλά, διάβασα πάρα πολύ και πέρασα άπειρες ώρες μαθαίνοντας πάρα πολλά πράγματα για την τέχνη της φωτογραφίας και της επεξεργασίας της. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου φορά που έβγαλα από το σπίτι την καινούργια μου φωτογραφική μηχανή για να εξασκηθώ φωτογραφίζοντας τη γειτονιά μου και το άγχος που είχα γιατί νόμιζα ότι όλοι με κοιτούσαν. Όπως όλοι λοιπόν που ξεκινάνε οι πρώτες μου φωτογραφίες απεικόνιζαν λουλούδια, κτήρια, τοπία, κατοικίδια κ.λ.π.
Ωστόσο, δεν έμεινες σε αυτό που έβλεπες. Άρχισες να προσθέτεις δικές σου πινελιές στις φωτογραφίες. Τι υπάρχει στο δημιουργικό μυαλό ενός φωτογράφου, λοιπόν;
Για τους υπόλοιπους φωτογράφους δε μπορώ να μιλήσω. Προσωπικά όμως κατάλαβα ότι με τη φωτογραφία θα μπορούσα να εξωτερικεύσω τον «φανταστικό» μου κόσμο. Ένα κόσμο με επιρροές από ταινίες φαντασίας, τρόμου, νουάρ καθώς και από βιβλία με αστυνομικό και φανταστικό περιεχόμενο. Ένα κόσμο με έντονα χρώματα και σκιές. Δράκους, φαντάσματα, serial killers, μαγικές λάμψεις και ομίχλες.
Δεν είσαι οπαδός της κλασικής φωτογραφίας. Τι μεθόδους χρησιμοποιείς για να τροποποιήσεις μια φωτογραφία;
Το ότι δεν ακολουθώ και δεν υπερασπίζομαι την κλασική φωτογραφία δε σημαίνει ότι δε την αγαπώ και δε την μελετώ με κάθε ευκαιρία που βρίσκω. Όμως για να βγάλω αυτά που θέλω και να δω οπτικοποιημένη την εικόνα που έχω στο μυαλό μου χρησιμοποιώ προγράμματα επεξεργασίας εικόνας και κυρίως το photoshop. Πολλές φωτογραφίες μου τις περνάω από ελαφρά επεξεργασία θέλοντας απλά να αναδείξω κάποια χρώματα ή κάποια στοιχεία τους και να οδηγήσω το μάτι του θεατή εκεί που θέλω εγώ. Κάποιες όμως εικόνες είναι ολόκληρες συνθέσεις με κομμάτια από διάφορες άλλες φωτογραφίες μου που τις χρησιμοποιώ για να μπορέσω να καταλήξω στην εικόνα που έχω στο μυαλό μου. Ένα ψηφιακό κολάζ δηλαδή. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μια χρονοβόρα διαδικασία που μπορεί να μου πάρει πάρα πολύ χρόνο να φροντίσω την κάθε λεπτομέρεια μέχρι το τελικό αποτέλεσμα.
Ποια αίσθησή σου όξυνε με την πάροδο του χρόνου η ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία;
Τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα και τη ζωή γενικότερα. Περπατάω στο δρόμο ή οδηγώ το αυτοκίνητο μου και προσέχω πράγματα που δεν πρόσεχα μέχρι τώρα. Αλλά ακόμα και τα ενδιαφέροντα αντικείμενα προσπαθώ να τα φωτογραφίσω από μια άλλη και ασυνήθιστη οπτική γωνία που δε φαίνεται με γυμνό μάτι. Η όξυνση αυτής λοιπόν της αίσθησης είναι πραγματικά απολαυστική γιατί με βοηθά να συνειδητοποιήσω ότι ο κόσμος μας είναι πολύ πιο όμορφος από ότι βλέπουμε κοιτώντας τον επιδερμικά.
Μετά από ένα χρόνο περιορισμών λόγω της πανδημίας, τι είναι αυτό που σου έχει λείψει σε σχέση με την ενασχόληση σου με τη φωτογραφία;
Στην αρχή της εποχής των περιορισμών έβαλα σα στόχο να φωτογραφίσω την πόλη μας και τους ανθρώπους της και να δώσω τη δική μου οπτική στους άδειους δρόμους και τους μοναχικούς ανθρώπους. Όμως η εποχή αυτή κρατάει ήδη πάρα πολύ με φυσικό αποτέλεσμα να νιώθεις ότι επαναλαμβάνεσαι και να στερεύεις από δημιουργικές ιδέες. Αυτό που μου λείπει πραγματικά είναι η ελευθερία του να ταξιδεύσεις και να αλλάξεις τις παραστάσεις σου. Η αλλαγή αυτή είναι πραγματική πηγή έμπνευσης για μένα και ανυπομονώ να τελειώσει αυτό το «κακό» όνειρο για να μπορέσω να γνωρίσω καινούρια μέρη και ανθρώπους.
Ποια από τις φωτογραφίες σου έχει μια δυνατή ιστορία να διηγηθεί;
Πριν ένα χρόνο, με μία φίλη φωτογράφο και ένα μοντέλο, επισκεφθήκαμε ένα γοτθικό νεκροταφείο έξω από τη Χαλκηδόνα. Το νεκροταφείο των Βογομήλων, μια άγνωστη ιστορική τοποθεσία με επιβλητικούς γοτθικούς σταυρούς. Εκεί έκανα μια πενταλογία φωτογραφιών, μια σκηνοθετημένη φωτογράφιση, την ιστορία μιας κοπέλας που αναζητά τις ρίζες της και ανακαλύπτει ότι είναι η τελευταία της γενιάς των Βογομήλων. Η φωτογραφία της κοπέλας να αναζητά ανάμεσα στους τάφους και μέσα στη νύχτα το καλά κρυμμένο μυστικό της πραγματικής της καταγωγής είναι η χαρακτηριστική φωτογραφία όλης της πενταλογίας.
Η πιο αγαπημένη σου φωτογραφία. Ποιοι οι λόγοι;
Η αγαπημένη μου φωτογραφία είναι μία αυτοφωτογράφιση επηρεασμένη από την ταινία Sin City του Frank Miller. Αν και είναι σχετικά παλιά εξακολουθεί να είναι η πιο ξεχωριστή για μένα γιατί θυμάμαι συνέλαβα την έμπνευση στο κρεβάτι μου στις 2 το βράδυ. Πετάχτηκα λοιπόν από το κρεβάτι και έστησα ένα μίνι στούντιο στην κουζίνα μου για να με φωτογραφήσω. Κατόπιν ξεκίνησα την επεξεργασία που μου πήρε 3 ώρες χρησιμοποιώντας στο background ένα αγαπημένο κτήριο στη Λάρισα πίσω από το πάρκινγκ του Ουίλ. Βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα δε πίστευα στα μάτια μου. Νομίζω ότι ήταν καλύτερο από ότι το περίμενα αρχικά.
Τι ή ποιον θα ήθελες να φωτογραφίσεις που δεν έχεις καταφέρει ακόμη;
Το όνειρό μου είναι ένα ανοιξιάτικο ταξίδι στην Τοσκάνη, μία εποχή που η φύση εκεί οργιάζει σε χρώματα και αρώματα. Θα ήθελα να φωτογραφίσω τα εκπληκτικά τοπία της εξοχής της καθώς και τοπία με φόντο τους Δολομίτες. Επειδή από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος είμαι σίγουρος ότι το όνειρό μου αυτό θα πραγματοποιηθεί.
Πορτραίτα, τοπία, φαγητό, αρχιτεκτονική; Ποια η αδυναμία σου;
Όλα! Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι πρέπει να εξειδικεύεσαι σε ένα συγκεκριμένο είδος φωτογραφίας. Εμένα όμως επειδή από τη φύση μου θέλω να αλλάζω εικόνες και παραστάσεις μου αρέσει να δοκιμάζω και να ασχολούμαι με όλα τα στυλ φωτογραφίας. Είμαι σίγουρος ότι αν ασχολούμουν μόνο με ένα είδος θα με οδηγούσε μαθηματικά σε κορεσμό.
Αν ήθελες να δεις μια φωτογραφία σου ως εξώφυλλο βιβλίου, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε ένα ξημέρωμα στην παραλία της Σωτηρίτσας μετά από μια βροχερή νύχτα. Μου έκαναν τόσο εντύπωση τα χρώματα και οι όμορφες αντανακλάσεις της ανατολής μέσα στα συγκεντρωμένα νερά της βροχής. Θα μου άρεσε να είναι εξώφυλλο σε ένα βιβλίο για τη ζωή και την ψυχολογία ενός ανθρώπου σε μία περιοχή που όταν πέφτουν οι «προβολείς”» του καλοκαιριού, βιώνει τη μοναξιά του με ένα μοναδικό τρόπο.
Και μια για εξώφυλλο δίσκου;
Άνετα θα διαλέξω το μωράκι μπροστά στις οθόνες να παρακολουθεί μια διαστρεβλωμένη εικόνα ενώ η πραγματικότητα με τη μόλυνση του περιβάλλοντος είναι τελείως διαφορετική. Ήθελα να περάσω ένα οικολογικό μήνυμα και θα μου ταίριαζε αυτή η μεταποκαλυπτική εικόνα στο δίσκο ενός metal συγκροτήματος.
Κλείνοντας, ο Henri Cartier-Bresson δήλωσε ότι το «να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις στην ίδια ευθεία, το μυαλό, το μάτι και το χέρι». Έχεις να προσθέσεις κάτι; Και τελικά η δημιουργία δεν είναι τόσο εύκολη όσο ακούγεται, είναι;
Κάθε μέρα που πιάνω την φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου συνειδητοποιώ ότι η φωτογραφία είναι παντού. Μπορείς να μετατρέψεις το πιο συνηθισμένο και καθημερινό αντικείμενο σε έργο τέχνης. Γιατί όπως είπε και ο μεγάλος Ansel Adams: «Δε τραβάς απλά μια φωτογραφία. Τη φτιάχνεις!»
